Κοίτα τώρα τι θα κάνω

  Έχω οκτώ χρόνια να γράψω. Τότε ήμουνα στα τριάντα και νόμιζα ότι έχει πλάκα να είσαι, αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν έχει. Γράφω και σκέφτομαι βλακείες, δεν υπάρχει πρόβλημα σε αυτό, αλλά όταν δεν έχεις ένα χαζό να τα εκμυστηρευτείς είναι χαμένες ανοησίες στη λήθη  της σοβαρότητας. Όπως ο Μοπασάν (αν διαβλασετε Μοπασάν το οξαποδώ επειδή θα καταλάβετε από που ο Λαβκραφτ εμπνεύστηκε την μυθολογία του) έγραφε όντας άρρωστος και καταπονημένος αισθανόμενος ότι κάτι τον παρακολουθούσε έτσι και εγώ στις τελευταίες πνοές βλακείας μου αφήνω παρακλήσεις προς τους μελλοντικούς αναγνώστες .

  Θεωρώ τις κλανίες το καλύτερο αστείο. Δεν ανοίγεις καν το στόμα σου αν το σκεφτεί κάποιος, απλά κλάνεις. Τόσο απλά και λακωνικά οι κλανιές είναι μία δροσιά γελοιότητας στην σκληρή καθημερινότητα. Μακάρι να έκλανε ο κόσμος χωρίς δευτερη σκέψη και στον δρόμο περπατώντας να άκουγες μικρές αστείες συμφωνίες και να σου έφτιαχνε η μέρα. Εμένα γενικά μου φεύγουνε ,που στην ηλικία μου δεν είναι αστείο λόγω των προκαταλήψεων πάντα αλλά περιμένω πως και πως να γίνω ανήμπορος και ξεμωραμένος γέρος να μπορώ να κάνω κάθε είδους βλακεία και το μόνο που να εισπράττω να είναι βλέμματα απηυδήσης και συμπόνιας. Σκέφτομαι ήδη διάφορες φάρσες που θα σκαρώνω με άλλους

  Γενικά γράφω άμα αυτό ενδιαφέρει κάποιον, αλλά πιο σοβαρά. Καλά και κανα αστείο ,κατα παραγγελία. Το να είσαι λογιστής επιφέρει μεγαλύτερα κακά από την απώλεια μαλλιών και την στραβομάρα. Το μυαλό αρχίζει να επαναπαύεται, να την αράζει κουκουλωμένο στο πάπλωμα ένα κρύο πρωινό που κατουριέται κιόλας και βαριέται να πάει τουαλέτα γιατί έχει σηκωμάρες και σκέφτεται ότι θέλει να ρίξει και έναν σκούφο αλλά άμα κατουρήσει θα του φύγει, αλλά και στην τελική άμα έχει καύλες θα κατουρήσει τα μούτρα του. Αυτές οι σκέψεις (παραβολικά δηλαδή, τα υψηλά μυαλά όπως το δικό μου δεν μπαίνουν σε τέτοια διλήμματα, τον παίζουνε και κατουράνε ταυτόχρονα κάτω από το πάπλωμα ) περνάνε από το μυαλό ενός λογιστή. Κατα τ'άλλα θα χαρακτήριζα το κεφάλι μου ένα ήσυχο λιβάδι, σαν το wallpaper των xp ένα πράμα, όπου κάθε βλακεία έχει μείνει παραχωμένη. Γενικά όταν είσαι λογιστής αποβλακώνεσαι. Και όταν ασχολήσε με τα μαθηματικά αποβλακώνεσαι, και με τις τέχνες, και με την λογοτεχνία. Γενικά μάλλον η ζωή έχει έναν τρόπο να σε φέρει στον μέσο όρο αποβλάκωσης ώστε να μην μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει σαν μεγάλος βλαμμένος-έξυπνος εκτός φυσικά από τους δημιουργούς του south park που είναι οι μόνο εν ζωή έξυπνα χαζοί πενηντάρηδες.

 Σε άλλα νέα μου κλέψανε και μία ανάρτηση. Ναι φοβερό. εδώ είναι η ανάρτηση http://zallades.blogspot.com/2018/03/1.html από το μακρυνό 2011. Έξτρα κρεντιτ στις φωτο που είναι άσχετες και στο ότι δεν βρέθηκε ένας χριστιανός να με υπερασπιστεί. Το blog λέγεται ζαλάδες και η κυρία γελαστή και λυπημένη που με κάνει να υποθέσω ότι είναι μία ταλαιπωρημένη προσωπικότητα οπότε της το συγχωρώ. 

  Επίσης ποιός μπαίνει εδώ μέσα ακόμα και διαβάζει; Μπαίνω τσεκάρω μία φορά τον χρόνο πόσοι ανώμαλοι κυκλοφορούνε. Ρε πάτε καλά; Δεν μπορώ να γράψω καλά, καλά αυτή η μαλακία κολλάει, δεν έχει ορθογραφικό έλεγχο και αυτό το μέρος έχει πεθάνει εδώ και δεκαπέντε χρόνια από τότε που είμασταν νέοι, ωραίοι και είχαμε μαλλιά και όνειρα. Είναι σαν να τον παίζεις με φωτογραφία της Ζωής Λάσκαρη. Είδατε ακόμα ένα αστείο με παρομοίωση από την παλιά σχολή αστείων του blogging μην κάνετε τέτοιο κακό στον εαυτό σας ο κόσμος προχώρησε. Μπείτε δείτε δέκα ώρες μουρμούρα μετά θα γελάτε στο άσχετο χωρίς λόγω πριν το αστείο επειδή δεν υπάρχει καν αστείο αν το σκεφτείς στην τελική. 

 Τα λέμε στα δέκα χρόνια που θα έχω γράψει βιβλίο. Μην σας ξαναδώ εδώ μέσα. Παλιοανωμαλάρες, θα έβαζα γυμνό της Ζωής Λάσκαρη αλλά έχει χάρη που έχω σοβαρευτεί, πάω να τον παίξω με την Μάρθα Καραγιάννη τώρα επειδή εγώ είμαι ποιοτικός και δεν διαβάζω blog.